yorum: Veronika ölmek istiyor

Selam millet! Bugün kütüphaneme dalgın dalgın bakarken dikkatimi cezbeden, kapağında görüp görebileceğiniz en tatlı mavi tonları bulunduran bir güzel Paulo Coelho romanıydı. Tatlı dediğime bakmayın, o mavi-yeşil huzurunun tam ortasına sırtı bize dönük deli gömlekli bir insan figürü kondurmuşlar. Ben de kapağın bende uyandırmış olduğu bu ironi hissine cevaben minnoş melekli kar küremi çektiğim resmin ucuna iliştirdim. Olmuş mu?

“Veronika Ölmek İstiyor” içinden birçok ders çıkarılabilecek bir roman. Yani, kahramanımız farklı perspektiflerden bakmayı öğrenirken hayata ve değişim geçirirken çevirdiğimiz her bir sayfada; biz okurlarda kendi çapımızda metamorfoz geçiriyoruz adeta. Coelho’nun kalemi sayesinde ilk sayfalarla birlikte hikâyenin içine düşüp, kızımızın elinden tutuyor, bu süreçte de onula birlikte yürüyoruz adeta ki insafa gelip vazgeçsin canına kıymaktan. Ne var ki 24 yaşına gelmiş ve hayatta yaşayabileceği her şeyi yaşamış olduğuna inan, bundan sonrasının sıradanlık olduğunu, yaşlanmak olduğunu, yolun sonunda da ona yokluğun kucak açmış olduğunu düşünen Veronikamızın ikna olması o kadar da kolay değil.

Ancak yoğun çabalar sonucu ki, neredeyse yazar kadar biz de çabalıyoruz kafamızın içinde, kızımızı sonunda ipten alıp hayata salıveriyoruz adeta. Onu, gözlerini kör etmiş olan hissizliğinden kurtarıyoruz, yanıldığını fark ettiğinde de son evladının da mürüvvetini görmüş huzurlu teyze bakışları fırlatıyoruz Veronikamıza. Mutluyuz yani mutlu olmasına da (ağır spoiler içerir) kız kendinin denek olarak kullanıldığını asla öğrenemeyecek. Deli doktorumuz çılgın Dr. İgor kızı kandırdığını, aslında intihar girişiminin hiçte Veronika’yı birkaç gün içerisinde öldürmeyeceğini kıza söylemedi. Nerede etik ahlakı hocam? Böyle makale mi yazılır sayın deli doktoru İgor? Neyse kızımız en azından hayatın anlamını ve aşkını bulduğu için içimiz rahat. Şimdi bazı postitlediğim yerlere bir göz atalım haydi.